We dachten de meeste aardappelen al wel te hebben gegeten ..

Peter is een mens van verrassingen. Iedereen die hem goed kent weet dat. Eigenlijk is hij onvoorspelbaar als de wind. 'Plannen' en 'de lange termijn' komen niet in zijn woordenboek voor. Peter leeft met de dag en met wat er op zijn pad komt. En dat is even wennen. Maar het is ook een hele mooie levenshouding. Je zult Peter namelijk bijna nooit van zijn stuk gebracht zien. Hij had immers niets gepland en niets verwacht. En zijn open mind voor de kleine dingen die elke dag gebeuren zie je vandaag de dag niet veel terug. En nu ik zo aan het schrijven ben moet ik ineens denken aan een begrip waarover ik ooit las dat heet serendipiteit. Het begrip, voortkomend uit het Engels, wordt omschreven als een gelukkig toeval, een aangename verrassing, het vinden van iets dat bruikbaar is, maar waarnaar niet speciaal gezocht werd, dat niet verwacht werd. Nogal wat wetenschappelijke ontdekkingen zijn op deze manier gedaan en datzelfde geldt voor uitvindingen. De röntgenfotografie, maar ook het theezakje zijn hiervan voorbeelden. Bij serendipiteit hoort een levenshouding. En deze past Peter als een handschoen.

Maar laat ik niet te ver afdwalen. Vanwege zakelijke verplichtingen verblijf ik een tijdje in Nederland. En mocht je denken 'Peter zal zich wel vervelen in zijn eentje in Zweden' dan heb je het mooi mis. In Värmland worden de nachten minder koud en beginnen de dagen te lengen. Overal komt de natuur weer tot leven. En dat bracht Peter op een idee voor een nieuw experiment: aardappelen!! En onder het motto 'dit is het laatste jaar dat ik aardappelen in de supermarkt koop' toog hij naar de ICA en kocht daar het aardappelschap 'fast' (vastkokend) en 'mjölig' (kruimig) bijna leeg :)

Samen met de buurtjes zocht hij een geschikte plek om zijn aardappels te poten. Hem werd aangeraden om een te natte grond te vermijden. In een zwaardere grond zoals bijvoorbeeld leem of klei gedijen aardappels het beste. Gekozen werd voor een plek in de volle zon waar het bovendien voldoende waait en zo kan het dus bijna niet meer mis gaan (als de reeën en de elanden wat op afstand gehouden kunnen worden 😉). 

En na ongeveer een week van meten, ploegen, onkruid en stenen verwijderen en gaten maken en weer dichtgooien is het gedaan; Peet's aardappelveld is een feit. Waar we straks in het najaar de aardappeloogst gaan laten, dat moet nog worden bedacht. We laten het een beetje aan de serendipiteit over. En liggend op de bank met wat spier- en rugpijn smeedt Peter nu snode plannen voor meer. Want aardbeien wil hij eigenlijk ook nooit meer in de supermarkt kopen. Wordt vervolgd dus vrees ik. Rare piepersnijer die Peter!